Corona lijkt haast vergeten, gelukkig maar! Alleen het ‘woorden-vinden’ heb ik nog niet terugvonden. De ruim twee jaren Corona heb ik minder kunnen praten en dus niet kunnen oefenen. Meestal was ik met mijn man thuis. Beter dan alleen thuis, natuurlijk, maar wat meer gesprekpartners zijn belangrijk als je afasie hebt. Of het nu gaat over zingen in het koor, keramiek, tekenen en schilderlessen, sporten, yoga, vergaderen, op visite, verjaardagen, begrafenissen …. Niet oefenen betekent naar beneden zakken, meer woorden weer weg. Het schiet zo niet op, natuurlijk. Het lijkt de ‘Processie van Echternach’ wel: een processie van drie stappen vooruit en twee achteruit. Soms word ik boos of verdrietig, maar dat heeft geen zin. Wél vechten, een wedstrijd met mezelf én winnen natuurlijk! Weer de goede woorden en de nuances vinden. Vanaf nu dus!
Ik vind het knap dat anderen de tijd goed zijn doorgekomen. Wat te doen als het “gewone” wegvalt, wat niet meer kan en niet mag?
Dinsdag 27 april zijn mijn man en ik naar het Vechtstreekmuseum in Maarssen gereden. Het museum was speciaal voor ons -oud collega’s- geopend. Eén van de oud collega’s -Gerhard Hof- is vrijwilliger in het Vechtstreekmuseum.
Gerhard had nét voor Coronatijd een kleine goedkope drone gekocht en vervolgens bijna verliefd geworden op het apparaatje. Zoals meestal is een wat duurdere versie beter en gekocht 🙂
Het was herfst. De bomen kleurden. Vanuit de lucht maakte Gerhard de mooiste foto’s. Deze beelden wilde hij niet voor zichzelf houden. Het recept werd: elke dag één foto met een stukje informatie bij de foto. De communicatie liep via Facebook. Veel mensen hadden deze streek nog nooit zó gezien.
Na de vakantie in 2020 startte Gerhard het project ‘De Vecht van Utrecht tot Muiden’. Op basis hiervan heeft hij de tentoonstelling ‘De Vechtstreek vanuit de lucht’ gemaakt.
De oud(e)-collega’s hebben de Vechtstreek uit de lucht met veel plezier bekeken. De wereld ziet er dan anders uit, zeker met onze de professionele blik. De oud collega’s kennen elkaar al heel erg lang. Sommigen zijn van het ministerie van CRM mee “verhuisd” naar het ministerie van Landbouw en Visserij. Wij werkten toen allemaal bij de directie van Openluchtrecreatie. De financiële kosten werden verdeeld tussen gemeenten (10%), provincies (15%) en het rijk (75%). We hebben daarmee onder andere recreatiegebieden, fietspaden, wandelroutes, pontjes, bruggen, vaarwegen enz. gerealiseerd, maar ook voorlichting over verschillende onderwerpen. Nog altijd is de basis in grote lijnen overeind gebleven. Ook langs de Vecht is dat te zien. Ook vanuit de lucht.
In Coronatijd zijn veel mensen naar buiten gegaan, fietsen en lopen in de natuur, op het strand en de bossen. De Ommetje app van de Hersenstichting met prof. Erik Scherder was/is een groot succes. Hopelijk wordt het belang van natuur en openluchtrecreatie weer op waarde gemeten!
Ik heb de tijd in het Vechtstreekmuseum ook mooi kunnen gebruiken om woorden te oefenen door de gesprekken met mijn oud-collega’s. Openluchtrecreatie zit nog in ons DNA!
Oeffff, Marijke! Zelfs ik ( zonder problemen in m’n hersenpan) heb geleden onder corona: n man, zo druk, dat je slechts n geeltje ter attentie onder z’n neus kan schuiven, is geen goeie zaak! ( communicatieve kortsluiting) En yeszzzz: dat mag voor jou (ALFREDs aanwezigheid) anders zijn: maar dan kan ik me heel goed voorstellen je extra moet zoeken naar die specifieke woorden!! Nu ben je altijd wel n snelle schakelaar geweest, en nooit tekort aan spraakwater! Laten we afspreken,inderdaad, dat we beiden dat vermogen om verbaal vlot te zijn, weer hervinden! Gelukkig schort het ons niet aan denkvermogen!! KNUF uit Limburg!
Goed dat er weer een blog is, en dat je vorige week zelfs 2 dagen oud-collega’s hebt kunnen spreken! Fijn dat ik er deelgenoot van was 😉
Binnenkort kun je weer volop oefenen op de camping. De coronastilte wordt dan verbroken, tot gauw.
We kijken er naar uit!
dag moedige Marijke,
Want ik vind het reuze moedig van je hoor, om naar deze reünie te gaan. Oud-collega’s ontmoeten die zijn door gegaan met hun carrière, terwijl de ziekte jouw overviel en je plotseling overal mee moest stoppen. Maar misschien kreeg je er juist weer energie van? Want wandelen is weer ‘hot’, je kunt geen krant openslaan of er worden nieuw wandelroutes beschreven. Nu nog doen! Ook iets terugvinden van wat eerder – voor onze ophokplicht – zo gewoon was. Ach, met kleine stapjes kun je ook een lange tocht maken.
Mooi en inspirerend verhaal met veel respect heb ik het gelezen. Groet Ruth
Wat een mooi verhaal weer Marijke. Ja Corona heeft veel ongezien leed gebracht. Gelukkig kun je nu weer uitgebreider oefenen. Voor mij is de Corona-tijd een uitkomst geweest, alle rust die nodig is om van een burn-out bij te komen. Ik geniet nu echter net als jij van er weer op uit gaan en mensen te spreken. En te zien dat mensen weer kunnen ‘leven’ en daar volop van genieten. Een ieder heeft zijn eigen ervaringen gehad tijdens de Corona-tijd, positief of negatief, maar vooral ongezien voor de rest van de wereld. Maar ik ben blij dat jij er weer op uit kan gaan en het oefenen weer op kan pakken🥰