Sinds een paar dagen woont er een mol (of een hele familie-mol) in onze tuin. Of beter gezegd…aan de vele holletjes en hoopjes is duidelijk te zien dat er mollen zijn komen wonen. De tuinaarde wordt verbouwd; een deel van het zand is inmiddels in de vijver gevallen.
Omdat ik eigenlijk niet zoveel weet van mollen, heb ik op Google de mol opgezocht. Pas nú wil ik het diertje echt kennen; pas nú zie ik (te) veel graven in de tuin.
Mollen zijn harde werkers. In korte tijd en over grote afstand wordt de tuin verbouwd. Mollen zijn van oorsprong bosbewoners. Ze graven gangenstelsels van 150 – 250 meter lang. De mol leeft alleen in zijn gangenstelsel en verdedigt zijn grondgebied (400 – 2200 m²) fanatiek tegen andere mollen. De molshopen -zoals in onze tuin- zijn de overtollige grond van de gegraven gangen.
Mollen zijn nuttige diertjes, die insecten als regenwormen eten en zorgen voor een natuurlijke omwoeling van de aarde. Een mol heeft heel kleine ogen en geen oren. Daardoor is de mol afhankelijk van zijn tastharen op snuit en poten. Een mol kan niet goed kijken en niet horen en komt niet zo vaak naar boven en buiten……
Waar moet ik plots aan denken…..
Ik kan óók niet goed kijken; dat is vergelijkbaar met mollen. De mollen hebben zich aangepast aan hun manier van leven. Tastharen…. Voorlopig is dat voor mij niet zo sexy!
Ik kan op dit ogenblik niet goed kijken. Dat geeft verdriet en kost veel energie. Licht veroorzaakt vermoeiheid.
Toch wil ik geen mol worden!