Nog nét vandaag -dinsdag 14 mei- is het de Dag van de Beroerte.
Vanaf nu wordt het komende jaar extra aandacht gegeven aan de naasten van mensen met hersenletsel ….. zoals ook mijn partner. Die zal deze dag zeker niet vergeten. Het is immers ook al 63 jaar zijn verjaardag.
De naasten van mensen met hersenletsel hebben óók ondersteuning nodig bij het leren omgaan met de impact en de gevolgen van het letsel. Langzamerhand wordt dat pas duidelijk: hersenletsel overkomt je én vervolgens heb je het samen.
Het eerste jaar na mijn hersenbloeding verwachtte ik, dat ik misschien wel weer zou kunnen werken. Als geograaf houd ik nog steeds van mijn vak. Ik kon nauwelijks praten, maar oefenen, oefenen ….. begonnen met mijn blog en nog steeds ……. oefenen bij mijn logopediste. Mensen die mij niet kennen, hebben het niet eens in de gaten, maar ik ben nog altijd een perfectionist 😉
Het kan echt nog beter!
Echter, na het eerste jaar kon ik slechter zien. In een MRI-scan waren puntbloedinkjes zichtbaar. Dat is niet de bedoeling, zeker niet toen duidelijk werd dat het eiwit blijft plakken in mijn hersenen en die dus bros worden en kan/zal klappen. Een dodelijke ziekte (CAA) …. Wanneer het mis gaat, is niet duidelijk; medicijnen zijn er (nog) niet ….. het is dansen op een vulkaan; veel gevaarlijker dan postzegels sparen.
Ik hoef dus nooit meer te werken. Bij het UWV kom ik niet meer. Ik moet een beetje rustig blijven ;-), goed slapen en genieten van het leven, zeker met mijn partner, voor wie het leven zeker niet makkelijker is geworden.
Ik weet dat onze relatie niet meer gelijkwaardig is. Ik heb minder gevoel, minder empathie. Daar moeten we aan denken, leren een nieuwe manier en een ander leven te bouwen. En communicatie is veel meer dan praten! Een uitdaging …… Gelukkig zijn er een paar geweldige professionals, die ons op het goede pad brengen en houden en lieve trouwe mensen om ons heen.
