Sinds een paar dagen woont er een mol (of een hele familie-mol) in onze tuin. Of beter gezegd…aan de vele holletjes en hoopjes is duidelijk te zien dat er mollen zijn komen wonen. De tuinaarde wordt verbouwd; een deel van het zand is inmiddels in de vijver gevallen.
Omdat ik eigenlijk niet zoveel weet van mollen, heb ik op Google de mol opgezocht. Pas nú wil ik het diertje echt kennen; pas nú zie ik (te) veel graven in de tuin.
Mollen zijn harde werkers. In korte tijd en over grote afstand wordt de tuin verbouwd. Mollen zijn van oorsprong bosbewoners. Ze graven gangenstelsels van 150 – 250 meter lang. De mol leeft alleen in zijn gangenstelsel en verdedigt zijn grondgebied (400 – 2200 m²) fanatiek tegen andere mollen. De molshopen -zoals in onze tuin- zijn de overtollige grond van de gegraven gangen.
Mollen zijn nuttige diertjes, die insecten als regenwormen eten en zorgen voor een natuurlijke omwoeling van de aarde. Een mol heeft heel kleine ogen en geen oren. Daardoor is de mol afhankelijk van zijn tastharen op snuit en poten. Een mol kan niet goed kijken en niet horen en komt niet zo vaak naar boven en buiten……
Waar moet ik plots aan denken…..
Ik kan óók niet goed kijken; dat is vergelijkbaar met mollen. De mollen hebben zich aangepast aan hun manier van leven. Tastharen…. Voorlopig is dat voor mij niet zo sexy!
Ik kan op dit ogenblik niet goed kijken. Dat geeft verdriet en kost veel energie. Licht veroorzaakt vermoeiheid.
Toch wil ik geen mol worden!
Lang geleden kwam Merel uit het bos thuis in haar vieze bos-speel-kleding: in de klep van haar tuinbroek ( die ze met haar handen angstvallig dichthield) zat iets dat heel erg wild bewoog….het is een MOL, riep ze blij..mag ik em houden??
En mag t’ie in onze tuin wonen??
Toen zag ik een mol voor t eerst pas goed!
Wat een grote, roze, sterke handen!!
En wat een poezelig zacht aaibaar diertje!
En met wat een flitsend tempo verdween hij weer, ver buiten onze tuin, ondergronds!
Hoewel jij noooooit een mol zal worden, hoop ik dat je jezelf niet hoeft te bewijzen als je minder ziet..iedereen die jou kent, weet hoe hard je werkt en dat jij niet voor 1 gat te vangen bent!
Natuurlijk is het heel verdrietig dat je niet meer zo ziet als voorheen, maar jij ziet kansen en mogelijkheden die heel veel andere mensen niet zien, en DAT maakt jou uniek!
En die mol???; die vindt z’n weg op de tast..iets waar anderen nog wat van kunnen leren, nu hopen dat jullie de prut uit de vijver scheppen om de zon in t water weer te zien schijnen!
Knuf!