Het is vandaag 13 oktober 2021. Zes jaar geleden kreeg ik “mijn” hersenbloeding. Dat is nu best een tijd geleden. Zelfs ík ben het BIJNA vergeten. Ik kreeg een lief appje van één van onze kinderen die vroeg of mijn man en ik mijn 6e verjaardag gingen vieren en iets leuks te gaan doen! Dát hebben we inmiddels bedacht en gedaan 🙂
Ik had gisteren al bedacht om toch maar een blog te schrijven. Dan organiseer ik een win-winsituatie:
1. afasie oefenen tbv de woordvinding en
2. aangeven hoe het leven ná mijn 5e verjaardag voelt.
Het lijkt een beetje zoals toen mijn zoon zou worden geboren; de tijd was bepaald op 13 september. Ik zat er voor klaar: ik zat anders op de keukenstoel …. maar er gebeurde helemaal niets! Op dat moment ís er geen tijd meer; wanneer de bevalling gaat starten is onbekend. Uiteindelijk is mijn zoon pas op 24 september geboren.
Nu heb ik een beetje een vergelijkbaar gevoel. Statistisch gezien zijn de meeste mensen er 5 jaar ná een hersenbloeding niet meer. Maar ik ben er nog en vier m’n zesde verjaardag.
Ook nu is er geen vaste datum meer. Net als 13 september 1990 géén 13 oktober 2020. Het enige goede advies is:
VOORAL DÓÓÓÓRGAAN …. VOORUIT KIJKEN
Daarnaast wordt “mijn” probleem (de hersenbloeding) op een gegeven moment relatief; mijn “probleem” wordt overgenomen door andere en nieuwe problemen van andere mensen en regio’s. Ik kan en wil ook niet (te) veel meer praten over “mijn” hersenbloeding. Iedereen heeft eigen uitdagingen te doen, kleine en grote ….. leven en dood, oud en nieuw, ruzie en geluk en -niet te vergeten- onze Corona, die graag bij ons blijft, zolang niet iedereen is gevaccineerd. Dát is pas een groot gezamenlijke uitdaging!
