Ik worstel en kom boven. Zó staat de spreuk onder het Zeeuwse wapen. De leeuw strijdt en komt boven water. Zó strijd ik ook …. strijden om vooruit te komen ….
Op 13 oktober 2015 heb ik een beroerte gehad. Dit kan je ook een niet-aangeboren hersenletsel (NAH) noemen of een CerebroVasculaire Accident (CVA). Het blijft echter in de praktijk hetzelfde: op deze dag ben ik veranderd. Ik ben niet meer dezelfde persoon. Wíe ik nu ben, weet ik nog niet. De mensen die mij goed kennen weten en/of voelen dat ook.
Daarnaast is mijn fysieke gesteldheid minder geworden. Lopen kan ik wél, maar ik heb minder kracht en energie. Op zich is dit wel logisch; mijn hersenen moeten nu veel harder werken 😉 Constante vermoeidheid is van lange duur. En verder …… leren praten (afasie), leren kijken (hemianopsie), aandacht- en concentratieproblemen (tragere snelheid van denken en informatieverwerking), leren omgaan met externe prikkels (geluid en licht) en plannen en organiseren (apraxie).
Het is nu 10 maanden verder. Hoe ga ik verder?
Ik weet inmiddels dat ik naar voren moet denken. Gesprekken met hulpverleners over dood en verlies helpen mij niet, net zo min als bureaucratische processen. Andere mensen met problemen die mij onbedoeld en onbewust naar beneden trekken, moet ik van mij weg (leren) houden.
Ik weet ook dat de de weg belangrijker is dan de aankomst. Het gedicht Ithaka vind ik altijd prachtig:
Als je de tocht aanvaardt naar Ithaka
wens dat de weg dan lang mag zijn,
vol avonturen, vol ervaringen.
Het is inspirerend en positief dat hersenen tijdens je hele leven nieuwe hersencellen blijven aanmaken.
Ik heb tijd! Ik heb in de eerste vijfenvijftig jaren heel veel geleerd. In mijn zesenvijftigste jaar begin ik voor een deel opnieuw, maar …… opnieuw beginnen kán dus. Het duurt een paar jaar, maar dan heb je ook wat 😉
Aan het werk dus: worstelen en boven komen!
