Ik ben vandaag –13 oktober 2017– de tweede keer twee geworden: mijn tweede verjaardag in mijn tweede leven. Mijn eerste leven heeft 55 jaar geduurd. In die 55 jaren heb ik veel geleerd en genoten. In mijn tweede leven -nu- ben ik opnieuw begonnen. Weer opnieuw leren, oefenen en nieuwe dingen ontdekken, leren en een plekje vinden voor verlies en rouwen en weer nieuwe mensen leren kennen …..
Op 13 oktober 2015 heb ik om 13.15 uur een hersenbloeding gehad. Ik was Nederlandse tentamentraining aan het geven voor een groep met 18 politiemannen op NOVA Maritiem in IJmuiden. De mannen wisten eerder wat er aan de hand was, dan ik zelf ….. ik wilde niet gaan zitten …. ik had toch kopietje gemaakt om te oefenen voor het tentamen?!
De mannen hebben de taken direct verdeeld: een arts -toevallig op school- gehaald, de ambulance opgeroepen, mijn Bromton en rugzak meegenomen, ik naar de deur gedragen ….. Voor mijn gevoel lag ik 10 minuten later in de ambulance en waren de apparaten aangesloten aan het infuus. Eerst ben ik naar het ziekenhuis in Beverwijk gebracht, maar dat was te gevaarlijk. Toen naar het Slotervaart in Amsterdam. De eerste vier dagen ben ik er wél geweest, maar zelf weet ik dat niet. Nog steeds niet. Praten kon ik niet.
Na tien dagen ben ik overgebracht naar het ziekenhuis Alrijne in Leiden. Na ruim vier weken ben ik naar het Rijnlands Revalidatie Centrum gegaan, ook in Leiden en dicht bij huis. Half januari 2016 ben ik thuis gekomen.
En toen?!
Langzamerhand wordt steeds meer duidelijk wat er is gebeurd in mijn hersenen. Aan de buitenkant zie je eigenlijk niets, maar van binnen ….
- Praten en schrijven wordt -nog steeds- beter. Logopedie is echter nu net gestopt, want voor de professionals is niks meer te halen. De 100% is niet haalbaar. Dat is echter (ook/vooral) de instelling van verzekeraars. Logopedistes kunnen 1 keer/week een lesje geven van 25 minuten. Dat geldt voor kleine kinderen (té kort) en volwassenen met bijvoorbeeld afasie (ook té kort). Mijn voorstel om elke twee weken een bijna uur te oefenen, kan niet volgens de verzekeringsmaatschappijen.
- Kijken vind ik het vervelendst. Alleen als je je ogen dicht hebt, heb je er geen last van. Een kwart van mijn gezichtsveld kan ik niet zien. Omdat ik dat weet, moet ik goed opletten en even om me heen kijken. Even naar beneden, even meer naar links of rechts draaien …. Als ik vergeet op te letten kan ik dus vallen ofzo. Opletten dus!
- Alles wat vroeger vanzelf was, is niet meer. Alles kost veel meer energie. Praten, schrijven, kijken, voelen, pakken, onthouden, plannen, telefoneren, boodschappen halen, het verkeer, drukte, herrie ……
Vandaag ben ik precies twee jaar verder. Ik ben waarschijnlijk vanaf nu 100% afgekeurd voor betaald werk. De beslissing is echter “alleen” nog niet op papier gezet en aan mij toegestuurd. Hoewel afkeuring verdrietig is, geeft deze beslissing ook weer duidelijkheid en “vrijheid”. Een Pyrrusoverwinning ….. beter is géén beroerte!
We -Alfred, Boris en ik- vieren vandaag feest. Ik ben er nog, ook al ben ik niet meer dezelfde 😉 . Omdat ik er nog/weer ben, probeer ik er het beste en mooiste van de maken; vooral voor mijn liefsten. Om dát te kunnen doen, moet ik zelf leuke, mooie, relevante, enzovoort …. dingen doen, ook samen met andere vergelijkbare mensen.
Boris heeft mogen kiezen voor wélk feestmaal ….. witlof met kaas en ham, gebakken aardappeltjes en een gehaktballetje!
