Ik schrijf maar even een vervolg-blog over “De stapel” … Zó veel lezers/vrienden hebben mijn verhaal gelezen -ongelofelijk!- en gereageerd. Dat doet mij/ons veel goed. Omdat ik niet iedereen individueel kan mailen, maak ik deze nieuw blog; dat is echt een uitvinding en tegelijkertijd weer een oefening 😉 We hebben twee revanches, die ik hieronder zal bespreken. Eén van het ziekenhuis en één van ons zelf …
REVANCHE 1
De assistente van de neurologie-afdeling in het LUMC heeft ons afgelopen woensdag twee keer gesproken. Aanvankelijk gaf ze aan, dat de neurologe pas half januari een afspraak kan blokken in haar agenda. Nog ruim drie weken niet weten wat er aan de hand is in mijn hersenen ….. en wel bang blijven ……
Maar ….. Een kwartiertje later belde de assistente nog een keertje. Er was een afspraak vrijdag a.s. gecanceld en we konden dán al komen! Daar waren we blij mee; dan zouden we net vóór de Kerst wat meer weten!
REVANCHE 2
Op 12 december hebben wij de uitslag van de nieuwste MRI-scan gehoord. Dat was een grote tegenvaller, want de neuroloog Alrijne heeft verschillende nieuwe puntbloedinkjes in mijn hersenen gezien. Eigenlijk hebben we toen niet meer doorgevraagd en ook geen foto’s gezien. Het gesprek ging vooral in op een giftig eiwit en een onderzoek dat wordt gedaan. In de toekomst kan de kennis bruikbaar worden voor nieuwe patiënten. Binnen 10 minuten waren we weer buiten op de gang en vrijwel meteen wisten we wat we hadden willen weten, maar niet gevraagd ….. zelfs met twee mensen die gewend zijn om te lezen, te praten en vragen ……. ongelofelijk en toch ook logisch.
Dat zal ons niet weer gebeuren ….. Het gesprek met de nieuwe neuroloog bij het LUMC hebben we goed voorbereid. Een lijstje met vragen; na elke vraag hebben we ruimte overgelaten om het antwoorden op de schrijven ….. de zelfde avond nog heeft Alfred de aantekeningen uitgewerkt en in een bestandje gezet. Zo, revanche twee!
