Afgelopen dinsdagavond (12-09-2017) heb ik weer gerepeteerd in het Tam Tam-koor. Precies een jaar geleden ben ik lid geworden.
Vóór mijn hersenbloeding (CVA) ging ik al naar de keramiekles bij Sonja. Toen ik in januari 2016 weer thuis was gekomen na het wonen in het revalidatiecentrum (RRC, Leiden) ben ik weer begonnen met boetseren. Op donderdagmiddag bij het wijkcentrum Op Eigen Wieken. Langzamerhand groei ik daar naar mijn oude stiel terug. De nuance en het gevoel worden beter. Ik hoop dat dit ook gaat gebeuren voor het organiseren van opdrachten en voor beter kunnen kijken.
Sonja en mijn mede-kleisters adviseerden mij te gaan zingen. Heel goed als je weer moet leren (zo goed mogelijk) te praten. Zo gezegd, zo gedaan ….. op dinsdagavond naar het Tam Tam-koor bij Op Eigen Wieken. Een ontzettend goed idee!
Vroeger heb ik altijd veel gezongen. Sopraan. Bij de scoutinggroep Ben Labre, bij het jongerenkoor in de Michaelkerk en het cabaret in De Bilt, een ingewikkeld acapella-koor (muziek van 19e eeuwse Nederlandse componisten) in Amsterdam, het NMF-OR-koor bij het Ministerie van Landbouw en Visserij (1985-1990) en vooral onder de douche ….. kijken of de waterleidingen kunnen meezingen, net zoals Oskar in De Blechtrommel of de kristallen wijnglazen kunnen knappen.
Nu zing ik weer; alweer een jaar. De muziek is terug! Nu nog de woorden. Het Leidseplein is terug; het lieve liedje van Saskia&Serge “Het zijn de kleine dingen” lukt ook inclusief met tekst!
Dat kleine beetje zon waar je al weken lang op wacht
Die uitgestoken hand die je van hen niet had verwacht
Dat kleine bosje bloemen en precies op dat moment
Die onverwachte brief als je alleen of eenzaam bent.
‘t Zijn de kleine dingen die het doen die het doen
‘t Zijn de kleine dingen die het doen (2x).
Het Tam Tam-koor heeft geregeld concertjes, in verpleeghuizen en -had ik geregeld- nu ook in het revalidatiecentrum. We zongen “De kleine dingen”. Ik stond huilend te zingen. Ik stond aan de andere kant …. géén patiënt meer, maar zangeres, lid van het koor!
Zaterdag 30 september a.s. zingen we bij Overrhyn, een verpleeghuis aan de Willem van Zwijgerlaan in Leiden. Ik heb begrepen dat we twee uur gaan zingen, dus we moeten veel instuderen en volhouden ….. misschien geldt dat niet alleen voor ons 😉
Een reactie uit Amstelveen van je oude oom (93), de broer van je moeder (Titia). Je foto bekijkend, je lijkt op haar. Je zult mij niet herkennen want voor zover ik weet hebben wij elkaar nimmer persoonlijk ontmoet. Ik herinnerde mij je naam en al struinend op internet dacht ik: eens kijken of er informatie bestaat onder jouw naam. En inderdaad. Je moeder en ik zijn de overgebleven restanten van de familie Vermeulen-Bleeker. Kort na de geboorte van Titia, kwam onze moeder te overlijden. Ouder wordend en de 2e wereldoorlog waren voor mij de oorzaak dat de contacten met broers en zussen verwaterde. Het 2e huwelijk van mijn vader, jouw opa, was voor mij geen succes. Je tante Dicky, mijn vrouw (88), wist mij vandaag te vertellen van de CVA die jou heeft getroffen. Nu je verhaal lezende begrijp ik dat de gevolgen van die ziekte gelukkig bijna verdwenen zijn.
Overigens de botter op jouw site, is dat de boot waarmede Piet en Tiets jaarlijks gingen varen?
Met vriendelijke groet mede namens je tante Dicky.
Oom André
… en een mooie stem dat ze heeft ! 🙂
Lieve Marijke,
Grandioos! Je bent een kanjer. xx
Ha Marijke,
We kennen elkaar nog maar kort, vanuit het Buurthuis op Eigen Wieken.
ik ken je dus niet van voor de hersenbloeding die je trof.
Ik zie je soms zoeken naar woorden, en bewonder je om de wijze waarop je daar mee omgaat, je geeft niet op namelijk.
Dank dat ik met je blog mee mag lezen en tot ziens op de maandagochtend inloop-club 🍀
Groet, Veronique.
Hoi Marijke. Fijn om te lezen hoever je al bent gekomen. Mooi dat je ook weer kan genieten van het zingen. Vooral het “aan de andere kant staan” zal positieve emoties oproepen. Ga zo door.
Hoi Marijke,
Mooi om te lezen! Hou vol!
We zien elkaar vrijdag. Groet Johan
Knap, Marijke, dat je zo’n eind bent opgekrabbeld!!
Ha Marijke, wat een mooi verhaal. Zingen kan ontzettend veel met je doen, ook allerlei emoties oproepen. En zo mooi om je ineens te realiseren dat je weer aan de andere kant staat, als zangeres en niet als publiek.
Zingen kan je ook energie geven, ik hoop dat je dat ook weer bereikt. Je bent een doorzetter.
Heel veel plezier en succes met je volgende optreden!
Liefs Maria
Mooi om je nieuwe taal te voelen. En de tranen… prachtig.
Heel trots op jou moeke!
Mooi stukje Marijke! Goed om te lezen dat je alweer zoveel stappen hebt gezet en er van geniet. Zing ze! Groetjes van Daan
Marijke wat een mooi stukje. Ik kan me heel goed voorstellen dat de tranen, naast de klanken, overstroomden toen je in het revalidatiecentrum stond te zingen. Wat ben jij een dappere doordouwer!
Tot donderdag. Groetjes, Carla.
Lieve Marijke,
Tranen….
Ik laat je snel een paar data weten om af te spreken. Liefs, Valerie
Wat gaat het goed met je Marijke, wat fijn. Ik lees nu een stuk van een heel ander mens dan een jaar geleden. Wat heerlijk! Ik kan me die tranen helemaal voorstellen!
Hopelijk tot snel.
Inmiddels werk ik vier dagen per week; heb alleen de maandag nog te beschikking om afspraken te maken. Als je een keer zin hebt, laat t me weten.
Trouwens Ruud kan wel een beetje aandacht gebruiken, die heeft t wat moeilijk op dit moment; dus als je ruimte hebt is hij degene die wel wat lieve aandacht kan gebruiken.
Nou hoop je snel weer eens te spreken, hartelijke groet!
Wat mooi om te horen. Vooral het stukje dat je aan de andere kant stond als zangeres en niet als patiënt…..
Heel mooi dat je van zingen in een koor houdt en dat je stond te huilen toen jij optrad op ‘jouw’ revalidatiecentrum.